Eksik birşey mi var ?!?

Eksik bir şey mi var ???

-> Evet , eksik bir şey var kesinlikle. Bir yanım hep eksik. Hissediyorum eksik olduğunu , biliyorum. Nasıl mı hissediyorum. Biriyle/birileriyle gidiyorum güzel vakit geçiyorum. Vakit geçirirken bir ara aklımdan “tamam artık mutluyum işte” diyorum ama o mutlu olduğum zamanlar (1-2 saat her ne kadar sürdüyse) bittiğinde bir süre sonra kendimi çok mutsuz ve yalnız hissediyorum. Hani ne kadar yüksekten düşersen o kadar çok hasar verir ya öyle bu durum da. Bir anlık mutluluktan sonra yalnız kaldığında eksik bir yanın olduğunu anlıyorsun ve bu normalden daha çok acıtıyor insanın canını…

Aslında bu yüzden pek güzel zaman geçirmek istemiyorum. Sonunda hep bir üzüntü kaplıyor içimi.. Halbuki o eksikliği dolduracak biri olsaydı hayatımızda, güzel vakit geçirdikten sonra o kadar yaralanmamızı önlese, belki de hep mutlu kalmamızı sağlasa..

Hayır burada eksiği dolduracak kişi olarak sevgiliden bahsetmiyorum tabi ki. O da olabilir ama bu sefer bahsettiğim şey gerçek bir arkadaşlık. Özellikle karşı cinsten. Çünkü hemcinsin ile ne kadar iyi bir arkadaşlığın olursa olsun ikisi farklı şeylerdir. 

Bu bahsettiğim arkadaşlık belki görmüşsünüzdür bazılarında ; neredeyse her an iyi vakit geçirdiğin, yediğin,içtiğinin ayrı gitmediği , her hüznünü her mutluluğu paylaştığın , bazen uzaktan destek veren seni yalnız bırakmayan, bazen de tam yanı başında bulunan ; çok üzgün olduğun zaman sana sarılarak teselli veren,belki hasta olduğunda bir çorba yapan birisinden bahsediyorum. Belki bu söylediklerim hayal gibi gelebilir,belki de sadece dizilerde filmlerde görüyoruzdur ama tam olarak ihtiyacımız olan bu . En azından benim öyle. Hep böyle bir arkadaşım,yeni trend deyimiyle kankam olsun istemişimdir.

Ama bu istediğim hiç olmadı. Neden mi? Çünkü ne zaman böyle bir şeyin olması için birisine yakınlaşmaya çalışsam (ki bu da benim gibi çok konuşmayan,sessiz bir insanda çok nadir oluyor) bir süre sonra beni bırakıp gittiler. Her şeyi anlatmıştım halbuki , her defasında “iyi ki varsın”,”sen olmasan ne yapardım” , “beni bırakma olur mu” diyorum. Belki de bunları çok söyleyip bıktırmışımdır insanları , ama ne bileyim bunları söylediğimde istediğim şeyi anlayacak o da gayret gösterecek gibi gelmişti. Kimisi 2 yıl sonra bıraktı benle görüşmeyi kimisi hemen 1-2 haftada. Artık çok sıkıldım ben de bundan sonra dedim ki “demek ki insanlar beni sevmiyor”. 

Çaba göstermeyi bıraktım , kimseye bir şey de anlatmıyorum artık. Öyle bir arkadaşlığın da hayal olduğunu düşünmeye başladım , zamanla da yalnızlığa alıştım aslında hala biraz içimi acıtsa da…

Ve sonra her önüme gelene şunu demeye başladım : ” BEN İNSAN SEVMİYORUM ARKADAŞ ” . Gerçekten ben insanları sevmiyorum da güvenmiyorum da pek . Biraz konuştuktan sonra herkes kendi kişiliğini gösteriyor zaten.

Ve daha sonraları da Behzat Ç.’nin de dediği gibi : ” BEN MUTLU FALAN OLMAK İSTEMİYORUM LA ” demeye başladım. Ne zaman birazcık mutlu oluyor gibi olsam veya işlerim yolunda gitse o iş b*ka sarıyor. Artık ben de mutlu falan olmak istemiyorum. Normal gitsin hayat yeter. 

Başladığımız konuya geri dönecek olursak ; evet eksik bir şey var, tam burada kalbimizde, anne sevgisi var akraba sevgisi var belki arkadaş sevgisi bile var ama 2 şey eksik esasen. Biri bu bahsettiğim şekilde bir arkadaş sevgisi, diğerini siz zaten biliyorsunuz tabiki de AŞK. Bunları tamamladığımızda mutlu olmaya başlayacağıma inanıyorum , tüm varlığımla. 

Siz bunlara sahipseniz eğer sevgilerinizin değerini bilin. Çünkü böyle olmayanlar da var ve siz öyle olmak istemezsiniz kesinlikle..

–bütün düşüncesizliklerimle–

—görüşmek üzere—

—-THE END—-